ΑΔΕΙΑ ΣΚΗΝΗ 

ποιηματα

ΛΥΔΙΑ ΛΑΒΔΑ 

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ 1994)

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν.ΘΕΟΦΙΛΗΣ

 
Άδεια Σκηνή ποιηματα 1994(εικονογράφηση Χρήστος Ν.Θεοφίλης)

ΛΥΔΙΑ ΛΑΒΔΑ - LYDIA LAVDA

LYDIA LAVDA: Performer.Musician (drummer)-studies at Filippos Nakas Conservatory.Poet-Βoard member of Panhellenic Union of writers (P.E.L).Editor of the cultural magazine "BULLETPROOF".Public relations in ART ACT gallery. ΛΥΔΙΑ ΛΑΒΔΑ.Μουσικός-Σπουδές στο μοντέρνο τμήμα διπλώματος του ωδείου ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ. Ποιήτρια-Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ). Μέλος της Διεθνούς ένωσης Κριτικών-ASSOCIATION INTERNATIONALE CRITIQUE LITTERAIRE (A.I.C.L.) Εκδότρια του περιοδικού ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ. Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Εναλλακτικού χώρου Τέχνης και Λόγου ART ACT.

Προβολή πλήρους προφίλ

• Η ποιήτρια,μουσικός Λυδία Λάβδα στο Facebook.

Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΛΑΒΔΑ

Το να συσσωρεύσεις εκατοντάδες αντικειμενικά δεδομένα ατελείωτων συλλογισμών,καταλήγεις ίσως τελικά σ'αυτό που ο Αριστοτέλης έδωσε:πως τα πράγματα έχουν ένα σκοπό κι ένα τέλος.

Η φύση δεν κάνει τίποτα χωρίς λόγο.

Πώς άλλωστε θα 'ταν διαφορετικά στην περίπτωση της ΛΥΔΙΑΣ ΛΑΒΔΑ, αν δεν υπήρχε η σπίθα,ο σπόρος,η διαδικασία της δημιουργίας;

Και το μεταξένιο τσόφλι έσπασε.Η νέα ποιήτρια ανοίγει τα φτερά της.

Μία εισαγωγή που αρχίζει από τώρα και θα επεκτείνεται στο μέλλον.

Και αυτή η πρώτη άνθηση έχει μέσα της όνειρα μιας τρυφερής ηλικίας και όλα συνταιριάζονται,όπως ο υποκειμενισμός και το πείσμα των αντικειμενικών γεγονότων.Γιατί απ'ότι διαφαίνεται στις σελίδες που ακολουθούν,το πείραμα προκάλεσε το αντικείμενο και το αναγκάζει να αποκριθεί.Και έτσι θα συνεχίσει,μέχρι τη λύση των "αινιγμάτων",μέχρι να μας προκύψει και πάλι μια άλλη γέννηση,όχι μόνον μέσα από την παρατήρηση και την φαντασία,αλλά εκεί που σμίγουν τα ουράνια κύμβαλα με τα κρυστάλλινα φύλλα της ρυθμικής δημιουργίας...

Αυτή λοιπόν η πρώτη ποιητική κατάθεση της ΛΥΔΙΑΣ ΛΑΒΔΑ, αυτός ο στοχασμός,έρχεται να σπάσει τα παραδοσιακά καλούπια για να αποκαλύψει και να αποδυναμώσει ό,τι είναι ψεύτικο,στημένο και κάλπικο.Είναι λοιπόν μια πηγή στοχασμών που έρχεται, ικανή να μας λυτρώσει από το συναίσθημα του παράλογου.

ΑΝΔΡΕΑΣ Α.ΑΡΤΕΜΗΣ

-συνθέτης

-ποιητής

-παραγωγός προγραμμάτων της κυπριακής ραδιοφωνίας

 
"Άδεια Σκηνή"(Εικονογράφηση Χρήστος Ν.θεοφίλης)

ΑΔΕΙΑ ΣΚΗΝΗ

Είδα ένα μικρό κορίτσι

να κάθεται σε ένα πεζοδρόμιο και να

κλαίει.

Το ρώτησα :"Τι τρέχει;"

και μου είπε:"Κλαίω για τον κόσμο".

Η ζωή είναι μια άδεια σκηνή

όταν η αγάπη...

όταν η αγάπη λείπει.

Γι' αυτό απλώς αγάπα οποιονδήποτε,

απλώς νοιάσου για οποιονδήποτε.

Αξίζει να γίνει...

Είδα μια γυναίκα να κάθεται στο δρόμο και να

γελάει με τρόμο

και την ρώτησα : "Τι τρέχει;"

και μου είπε:

Η ζωή είναι μια άδεια σκηνή

όταν η αγάπη...

όταν η αγάπη λείπει.

Γι' αυτό απλώς αγάπα οποιονδήποτε,

απλώς νοιάσου για οποιονδήποτε.

Αξίζει να γίνει...

ΓΙΝΕ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Φοράει ένα σέξι φόρεμα

και της κλέβω την τσάντα.

Βλέπω τους ανθρώπους να πεθαίνουν

και ένα γουρούνι που φοράει γραβάτα.

Μη γίνεις ποτέ παιχνίδι των γουρουνιών.

Μη γίνεις ποτέ ψεύτικος και τέλειος σαν μια κούκλα.

Πρόσεχε και συνέχισε.

Χάνω το μυαλό μου με τα πράγματα που μαθαίνω!

Πρόσεχε και συνέχισε.

Μερικοί άνθρωποι έχουν λεφτά

αλλά δεν είναι από μέλι.

Μην πουλήσεις την ψυχή σου·

γίνε αθάνατος.

Πίστεψε σ'αυτό που είσαι

και μην προσπαθείς να αγοράσεις αυτοκίνητο.

Μη σκοτώσεις τη ζωή σου·

γίνε αθάνατος.

ΟΙ ΚΛΟΟΥΝ

Εννέα η ώρα το βράδυ

και βλέπω ανθρώπους να καυγαδίζουν.

Ο λόγος είναι η προσδοκία

της σπουδαίας δημιουργίας.

Λένε ο ένας στον άλλο:

"Χρειάζεσαι ένα πλύσιμο μυαλού".

Κάθως οι δύο κλόουν

κάνουν την άσχημη παράστασή τους,

βλέπω από το παράθυρό μου

ένα μικρό αγόρι να απολαμβάνει

το παγωτό του.

 
Άδεια Σκηνή-Αλεξίσφαιρο 1994 (Εικονογράφηση Χρήστος Ν.θεοφίλης)

Η ΓΗ ΤΟΥ ΝΤΙΣΝΕΥ

Η μητέρα έχει ένα ύφος

σαν του Μπαγκς Μπάνυ*

σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.

Το νυχτικό της θυμίζει

πλήθος καμμένων αγριολούλουδων

ενώ ο αυστηρός της τόνος μοιάζει

του Σκρουτζ Μακ Ντακ

καθώς διεκδικεί την τυχερή του δεκάρα.

Η ευφυία της ξεπερνάει αυτή

του εφευρέτη Κύρου

αλλά εγώ

έχω το αστυνομικό δαιμόνιο του Μίκυ Μαους.

Η μητέρα είναι ένας κόσμος

κινουμένων σχεδίων

κι εγώ ένα παιδί που απολαμβάνω

τη γη του Ντίσνεϋ.

*Ο Μπαγκς Μπάνυ ανήκει στους ήρωες της εταιρείας Γουόρνερ Μπράδερς και όχι σ'αυτούς του Ντίσνεϋ.

ΣΤΟ ΑΡΑΧΝΟΥΦΑΝΤΟ...

Αναπολώ τα αγαλμάτινά μου όνειρα

κι οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν τους διαδρόμους

της μνήμης.

Ο χρόνος περνάει,ακρωτηριάζοντας

τις στιγμές που έζησα.

Σκαρφαλώνω το μέλλον μου!

Ποιά θα 'ναι η κορυφή;

Δραπετεύω απ'τον απρόσωπο και πληκτικό

παράδεισο της καθημερινότητας.

Ξαναγυρνώ στον αραχνοΰφαντο τρόπο ζωής μου...

...ΤΩΝ ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Οι αξίες λείπουν από αυτήν την σφαίρα.

Η καρδιά μου σπάζει σαν ακούω τα σιγοψιθυρίσματα

των χαμένων υπερασπιστών

μίας κολασμένης φάρσας.

Ιδεολογίες χαμένες στις ακριβές προσδοκίες

των μικροαστών.

Λέω στην ψυχή μου:

Άφησε αυτόν τον κόσμο που σαπίζει συνεχώς

σαν ένα χαλασμένο φρούτο.

Γίνε πλούσια σε ό,τι πιστεύεις·

στα ουρλιαχτά των εξορισμένων "ποιητών"!

ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Προσπαθώντας να περάσω τον δύσβατο

δρόμο της σκέψης,

με τα διάσπαρτα χαλίκια που παριστάνουν

τις αναμνήσεις,

αφουγκράζομαι τους ήχους ερειπωμένων ελπίδων

και ξαναγυρνώ στην απέραντη σιωπή μου.

Σκέφτομαι τον λεκιασμένο κούκλο

-ζητιάνο,περιθωριακό-

που είναι πεταμένος στους υπονόμους

του μυαλού μου.

Με κοιτάει με βλέμμα κυνικό

και με σπρώχνει να μείνω για πάντα κλεισμένη

στο γυάλινο δωμάτιο της φαντασίας.

ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ

Παιδιά με ψυχές σπουργιτιών κλαίνε

όχι για μια χρυσοκέντητη στολή,

αλλά...

Κραυγές ακούγονται

ακούγονται μίλια μακριά.

Δεν είναι ένα είδος μουσικής,

αλλά...

Αλλά;...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ...

Ωχρή φιγούρα

ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του χρόνου.

Ακούω έναν ήχο μακρινό·

βοή από ανθρώπους που ξέχασαν...

από ανθρώπους που ξεχάστηκαν...

Απέχουν από μένα μία απόσταση αναπνοής.

Καθαρό νερό που μετατράπηκε σε λάσπη·

άνθρωποι που ξέχασαν...

άνθρωποι που ξεχάστηκαν...

ΟΙ ΜΑΓΙΚΟΙ ΗΧΟΙ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Βλέπω εκείνον τον γέρο με το ρυτιδιασμένο πρόσωπο

να συλλογίζεται...

Η ζωή του πήγε μια βόλτα

κι ίσως να μην ξαναγυρίσει.

Οι αναμνήσεις περνούν μέσα από την πόρτα

και δεν επιστρέφουν.

Η εγκατάλειψη αφήνει τα πρώτα σημάδια της

κι η παραίτηση παίρνει την θέση της·

περιμένει...

Τα χρόνια περνούν σαν μαγικοί ήχοι ενός αντίλαλου.

Ο θάνατος μπαίνει στο κορμί του γέρου,

αλλά όχι στην ψυχή του.

Η σκέψη του απογυμνώνεται.

Ο κλαυσίγελός του ηχεί σε όλο το δωμάτιο

που έχει γεμίσει υγρασία...

Η σκέψη του λάμπει στο σκοτάδι των γύρω του.

Εκείνος ο γέρος...

Είχε τόσα να πει.

ΕΛΛΙΠΗΣ ΚΟΣΜΟΣ

Άνθρωποι που δεν διαθέτουν ηθική προσωπικότητα!

Η απολογία τους μοιάζει με φθηνό αστείο.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τα φαινόμενα

που γύρω μου συμβαίνουν,

χάνω τον προσανατολισμό μου

σε έναν ελλιπή πνευματικό κόσμο!

Αντιπρόσωποι

του ανθρώπινου είδους

με κοιτούν

με απορία και φόβο μαζί.

Θεμελιωτές μιας ανύπαρκτης φιλοσοφίας,

πειθαρχούν στο σύστημα

που τους ενισχύει οικονομικά και ηθικά.

Αντιπρόσωποι του ανθρώπινου είδους...

κι όμως εγώ δεν προσποιούμαι ότι σας αγνοώ.

Σας αγνοώ!

ΤΑΡΙΧΕΥΣΗ

Ταξιδεύω στις ψυχρές συνειδήσεις.

Η ψυχή μου ταριχευμένη μέσα σε βρόμικο κουτί.

Δημιουργώ θρύλους και ψευδαισθήσεις.

Μένω άφωνη από τις τόσες φωνές που υπάρχουν

γύρω μου.

Γίνομαι ηθοποιός σε ένα δράμα που σκηνοθέτησαν

άλλοι.

Γίνομαι αφηγητής ιστοριών που έζησαν άλλοι.

Γίνομαι στρατιώτης στον πόλεμο που άρχισαν άλλοι.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ...

Τις σκέψεις μου στεριώνω σ'ένα κομμάτι χαρτί,

περιμένοντας την κριτική κάποιων δύσπιστων ματιών.

Πολλαπλασιάζω τις αναμνήσεις μου

και βρίσκω σοδιά για το μέλλον.

Δεν περιορίζομαι στις μπαλωμένες απόψεις

των άλλων.

Σκιαγραφώ τους νεαρούς τρόφιμους

ενός μισοχτισμένου αναμορφωτηρίου.

Τους κοιτώ κατάματα·

βλέπω τα μάτια τους,που μου θαμπώνουν το μυαλό,

να εξατμίζονται.

Κατάφεραν να επιβιώσουν

μα να σκοτώσουν τις ψυχές τους

για ανύπαρκτες αιτίες.

ΤΟ ΜΥΩΠΙΚΟ ΜΑΤΙ

Απόψε θα σου μιλήσω

για τον αγωνιστή της τρύπιας πεντάρας.

Θα σε προτρέψω να επενδύσεις τα όνειρά σου

σε ξοφλημένες μετοχές απραγματοσύνης.

Θα σου μιλήσω για το μυωπικό μάτι μου που παρατηρεί

τα συντρίμμια της αιωνιότητας.

Θα σου δείξω πώς το αίμα έγινε νερό.

Θα σε οδηγήσω στον λαβύρινθο του αφηρημένου

οράματος.

Θα σε πείσω ότι μπορεί και να αξίζεις!

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ

Σήμερα βρήκα ένα κιτρινισμένο σημειωματάριο

της ανυπότακτης σκέψης μου

και η φωτογραφία στο βρόμικο δωμάτιο

με κοίταγε με οίκτο.

Παρατηρούσα το σκουριασμένο μυαλό μου

και είπα:"Χρειάζεσαι λάδωμα".

Όλα με έδιωχναν

η στραβή πολυθρόνα που της έλειπε το ένα πόδι,

τα μυρμηγκοφαγωμένα όνειρα που έκρυψα

στην χλωμή ντουλάπα...

Το βλέμμα μου τρυπώνει σε κάθε αραχνοΰφαντη

μνήμη.

Ανοίγω την πόρτα

και βρίσκω πιο εύκολη την φυγή

από την αναμονή του μύθου.

Φεύγω...

ΔΡΟΜΕΑΣ

Έχασα τον κόπτη της ηλιόλουστης σκέψης μου.

Είδα στον καθρέφτη μου ένα ανυπεράσπιστο

δρομέα.

Τεμάχισα την καρδιά μου

και μέσα της βρήκα την χημική ένωση

αγάπης-μίσους.

Έβγαλα την καλοφτιαγμένη μάσκα

του προσώπου μου.

Έδιωξα τις αναρίθμητες αισθήσεις

που με καταδίωκαν.

Παραιτήθηκα από την αιώνια καταδίκη του θανάτου

κλείνοντας τις γρίλιες της υπέρμετρης

κενοδοξίας.

Έζησα!

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ

Σκελετωμένη η νύχτα

φαντάζει σιωπηλή στα ερείπια της ορατής δυστυχίας.

Βλέπω την αντανάκλαση των σκονισμένων μου

φακών

με την αβεβαιότητα της απελπισμένης μου σκέψης.

Όλα έχουν μείνει ίδια,

από τον βαρύ και ενοχλητικό χτύπο της χαλασμένης

βρύσης

μέχρι την φάλτσα φωνή της μοναχικής οπτασίας.

Όλα έχουν μείνει ίδια...

Κι η δική μου αλήθεια ξεπροβάλλει σιγά-σιγά

κουτσή και ρυτιδιασμένη.

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ Η ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ...

Να με θυμάσαι όταν ακόμα και η σιωπή μου

θα έχει κάτι να πει.

Να με θυμάσαι ακόμα κι αν

η περιπλάνησή μου στα όνειρα

δαμάσει το θηρίο της ψυχής μου.

Όταν νιώσω την ανεξέλεγκτη επιθυμία να αποδράσω

από τις σκιές του παρελθόντος,

πολτοποιώντας τις αναμνήσεις

που κυνηγούν να με θάψουν στη σκονισμένη και θολή

κάσα της αθανασίας,

να με θυμάσαι.

Να με θυμάσαι όταν ακόμα και η σιωπή μου

θα έχει κάτι να πει

κι αν...

αν παίξω το παιχνίδι εκείνων

που ξέχασαν τους κανόνες,

μη με λυπάσαι.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

Ένας γεράκος

διηγείται τις 43 ενέσεις απραγματοσύνης που έκανε.

Ο οργανισμός του δεν άντεξε.

Ένας κύριος

ξετυλίγει ευγενικά το χαρτάκι της καραμέλας,

ενώ κοιτά τα βιαστικά βλέμματα των γύρω παικτών.

Όλα μοιάζουν σαν μια καλοστημένη φάρσα,

έως και τα μαραμένα χρυσάνθεμα

που γέρνουν στο κυκλικό τραπέζι.

Ο καλοστημένος κύριος

διαβάζει με το ντελικάτο ύφος

και τρόπους λεπτεπίλεπτους.

Επιδεικνύει τον μικροαστισμό του

και μασάει την κενόδοξη τσίχλα του.

Ο γεράκος συνεχίζει την αφήγησή του

ενώ εγώ καταλαβαίνω ότι οι λέξεις

δεν έχουν τίποτα πια να πουν.

Στο μπλε καναπέ με τα μαξιλάρια

κάθεται αναπαυτικά ένας ανίδεος ιδεολόγος

και σκέπτεται

πώς θα πληρώσει την 12η μηνιαία δόση

του υπερσύγχρονου πλυντηρίου του.

Η ιστορία ξετυλίγεται

σαν ένα ακριβοπληρωμένο ινδικό χαλί...